Back to the basics
In de huidige corona-crisis, ik schrijf deze blog op zaterdag 11 april 2020, zijn we met heel veel Nederlanders gebonden aan ons huis en ons kantoor. Thuiswerken deed ik allang, maar nu nog meer, omdat persoonlijke contacten tot het eigen gezin en enkele mensen daaromheen zijn beperkt. Daardoor is er gewoon ook meer tijd om bezig te zijn met onze projecten.
Maar langzamerhand blijkt dat ook daar een kink in de kabel komt. Immers het plan om kerken en gemeenten aan te schrijven om op het ‘Uitgangscollecten-rooster’ geplaatst te mogen worden is tot stilstand gekomen. De kerken zelf hebben alle moeite om het financiële hoofd boven water te houden, zodat wij het wel uit ons hoofd laten om hen aan te schrijven.
Ook het plan om een kleine ‘Crowdfundingsactie’ van start te laten gaan bij onze familie, vrienden en mailnetwerk wordt opgehouden, omdat mensen in deze tijden wel wat anders aan hun hoofd hebben dan het sponsoren van ons project om Bijbelverhalen voor theater en televisie te gaan produceren.
En ons derde project om een net ontdekte oudere serie Bijbelverhalen in de wereld aan te bieden loopt ook vertraging op. De 26 prachtig getekende en ingesproken ‘Verhalen die Groeien’ kunnen we moeilijk in Europa en in de rest van de wereld aan gaan bieden. Immers hebben alle christelijke media organisaties grote moeite om aan voldoende financiën te komen om het vege lijf te redden.
Kortom: Op de plaats rust!
En wat blijkt? Dit geeft tijd en ruimte om nog eens na te denken over wat we aan het doen zijn. Ook om nog eens kritisch te kijken naar de kwaliteit van onze projecten, of het allemaal niet wat beter en sterker kan.
Bij dat nadenken kom je bijvoorbeeld aan de weet dat het ‘kleine vosjes zijn die wijngaard kunnen beschadigen.’ Zo begon ik mijn hoop aardig te zetten op onze kerk bij wie een aanvraag om steun hadden gedaan. Alsof onze projecten ervan afhankelijk waren. Opnieuw moest ik terug naar de wetenschap dat God weet wat nodig is en dat ik me daar geen enkele zorg over hoef te maken. De enige zorg die ik ter hand dien te nemen, is in relatie te blijven met mijn HEER, de God die zich tooit met de grote Naam: JHWH en dat is in gewoon Nederlands: ‘Ik-Ben-Er-Bij.’ Dat is genoeg en eigenlijk hoor ik Hem nu alleen maar vragen: ‘En waar Ben Jij, Hans?’ Immers ook in de samenwerking met de HEER geldt dat je samen sterker staat dan alleen.
En zo kom ik een een crisistijd weer aan de weet dat er slechts één ‘o-tje zit tussen iets wat goed is en wat van God zelf is: ‘Good plans are not always God’s plans.’