Bill en ik komen eigenlijk niet meer los van de gedachte van het ‘tegelijkertijd’, waarbij in het leven van Jezus verleden, heden en toekomst tegelijk aanwezig zijn en zich tegelijk afspelen.
Waar wij naar zoeken is het laten verdwijnen van die tijd van toen en het verschijnen van de tijd van nu. Meer nog. Zou het mogelijk zijn dat Jezus in een film op de een of andere wijze aanwezig is en blijft? Een soort heiligdom, zoals de tabernakel en de tempel in het Israël van toen? Kortom: we zijn op zoek naar een goed en ijzersterk concept, een raamwerk, een skelet voor een serie over het leven van Jezus, dat iedere medewerker houvast geeft en zicht op wat hij en zij moeten doen. Daarmee staat of valt elke goede serie, film en een goed boek. Als het concept rammelt, gaat het hele productieproces dezelfde kant op. Behalve voor problematische relaties onder de medewerkers en ellenlange discussies levert het een slecht resultaat op.
Hoe doe je zoiets? Natuurlijk denken we en praten erover. Af en toe wordt er ‘gefacetimed’ tussen Ermelo en Grand Rapids en sluiten we kort waar we zijn met onze research. Hopelijk is het corona-tijdperk gauw achter de rug en kunnen we elkaar weer ontmoeten in levende lijve.
De afgelopen weken kwamen twee conceptvoorbeelden langs, en beiden hadden met de klassieke muziek te maken. Het eerste ontstond toen ik naar mijn eerste lp’s van ‘The Messiah’ luisterde van de ‘Academy of Ancient Music’ onder leiding van Christopher Hogwood. De klik was deze: The Messiah vertelt in muziek over de profetie over Jezus, over zijn optreden en over de toekomst met zijn terugkeer op de wolken. ‘Alles’ over Jezus in één muziekstuk van anderhalf uur … en dit gaat al eeuwenlang mee! Niet dat dit hét concept was, maar we hadden een concrete vorm te pakken waarbinnen het kan! Winst dus.
Een paar dagen later luisterde ik naar mijn favoriete aria ‘Laudamus te, benedicimus te, adoramus te, glorificamus te’ uit de Hohe Messe. Opnieuw dacht ik een krachtig concept te ontwaren. Weliswaar opnieuw een muziekstuk, maar met een sublieme opbouw: een kyrie waarin je om ontferming smeekt, een lofzang voor de ontferming en daarna het hele leven van Jezus en zijn gemeente aan de hand van de geloofsbelijdenis. Stel je voor dat je 15 afleveringen maakt met dit basisthema. Dan zijn ze door de opzet als het ware tijdloos, immers is een mis tijdloos. Werd en wordt jaarlijks en in kloosters misschien wel dagelijks gezongen.
Natuurlijk direct gedeeld met Bill in de VS. Beiden zijn we enthousiast over het idee op zich. Er is tenminste een vorm gezien, die meer is dan een gedachte. Maar we moeten verder, op zoek naar iets dat een Aha-erlebnis met zich meebrengt, iets in de zin van: Dit is het, eureka!
(En natuurlijk gaan we geen muziekstuk maken, hoewel muziek daar best eens een rol in kan spelen …)
Tegelijkertijd is Bill de man, die een vermoeden heeft, een jarenlange intuïtie hoe je bij zo’n concept uit kunt komen. Zijn weg is op dit moment die van het ‘ensemble’. Dit is voor ons een verzamelnaam voor de aanpak, namelijk om met een aantal acteurs aan de slag te gaan met de Bijbelverhalen rond en van Jezus. Met elkaar lezen, denken en improviserend die teksten gaan spelen. Wat gebeurt er dan met die teksten? Welke kant gaan ze op? Waar zit het enthousiasme? Waar de verrassing? Waar de spanning? Wat gebeurt er met de acteurs?
Dit proces wordt dan van meet af aan gevolgd door camera’s, zodat elke improvisatie een rol kan blijven spelen in het vervolg.
Het open karakter van deze ensemble-aanpak kan ons brengen bij inhouden en concepten, die we zoeken. Stap voor stap, en daar hebben we dus dat geld voor nodig om een vijf- of tiental acteurs één of twee weken bij elkaar te brengen in een of ander theater en aan de slag te gaan. Daar is onze kleine crowdfundingactie voor bestemd. De corona-kwestie houdt ons nog even terug. Misschien wel over een paar maanden.